CUDA POLSKIEJ MEDYCYNY, czyli szpitalny savoir-vivre

Jakiś czas temu życie znalazło mi przymusowe „hobby”, które umożliwia mi regularny kontakt z polską służbą zdrowia. Dzięki temu przeżywam zarówno chwile grozy, radości jak i czasami zwykłego mindfucka. Zazwyczaj bliżej temu wszystkiemu do „Szpitala na perypetiach”, niż tego z Leśnej Góry czy dra House’a. Szpitale to jedno z tych miejsc, które bohatersko bronią się przed osiągnięciami współczesnych technologii i to właśnie tam udało mi się doświadczyć dialogu żywcem wyjętego z Barei, mianowicie: „Proszę pana, mówili, że jak zainstalują komputery do będzie mniej roboty. Zainstalowali i teraz trzeba trzy razy więcej papierów uzupełniać niż przed komputerami”. Podsumowując, kontakt z polską służbą zdrowia potrafi być dosyć upierdliwy, ale w ostatnim czasie pojawiło się światełko w tunelu delikatnie rozświetlające te mroki średniowiecza – tabuny studentek na korytarzach. Zawsze to miła odmiana zobaczyć młode, ładne, roześmiane dziewczyny, a nie tylko chorych i zdecydowanie nieuśmiechniętych towarzyszy niedoli.

Odrobinę wprowadzając Was w tryb regularnych odwiedzin w moim ośrodku zdrowia muszę wyjaśnić, że każdorazowo odbywają się standardowe badania i któregoś razu pani doktor prowadząca zapytała „Czy nie będą przeszkadzać studenci obecni w trakcie badania?”. Poprawiłem tylko zawadiacko fryzurę i odpowiedziałem: „Proszę przyprowadzać, spróbujemy czegoś ich nauczyć”. „Dobrze, za pięć minut zapraszam do pokoju badań”. Myślę sobie – no wreszcie coś się będzie działo „w tym smutnym jak pizda mieście” (TM Bolec). Pewnym krokiem ruszam do wyznaczonego pokoju, a za mną armia studentek i pani doktor. Pani doktor rzuca hasło do młodzieży: „To zacznijcie tu z panem wywiad, a ja zaraz wracam”.

Widzę, że trema zjada te dziewczyny bardziej niż mnie w trakcie pierwszego występu na przedszkolnych jasełkach (ale ja grałem jedynego prawdziwego papieża Polaka więc poprzeczka była wysoko postawiona). W każdym razie staram się wyglądać jak najbardziej przyjaźnie, co nie jest łatwe jak się jednocześnie wciąga brzuch, bo cały czas trwa sezon na m jak masę. Po dłużej chwili ciszy wyrywa się najodważniejsza z przedstawicielek: „A czy pana teraz coś boli?”. Ponieważ „przyjechałem tutaj sporo kilometrów, żeby państwu udzielić pełnej odpowiedzi” to robię co mogę i odpowiadam elokwentnie jak Pani Premier w PE: „nie”. Nie ukrywam, że mogło to troszkę utrudnić pogłębianie wywiadu, ale z lekarzem trzeba szczerze. Myślałem, że znowu będziemy sobie wspólnie inteligentnie milczeć przez kolejne 5 minut, wtem na jednej z twarzy maluje się uśmiech jak u dziecka, które odkrywa, że można zjadać własne gile. Już po chwili pojawia się kolejne pytanie wywiadu: „A to dlaczego dzisiaj pan przyszedł do szpitala, czy jest pan chory?”. Korciło odpowiedzieć „Dziewczyny, tak naprawdę jestem zdrowy, ale wpadam tu tylko dla was i naszych sympatycznych pogaduszek”. Ugryzłem się jednak w język i chcąc spełnić obowiązek edukacyjny dałem krótki wykład o mojej przypadłości. Atmosfera się rozluźniła, śmichy chichy, dziewczyny jedzą mi z ręki, czuje się jak gwiazdor promujący otwarcie oddziału sieci znanej paszteciarni.

W tym momencie wkracza pani doktor: „czy zrobiłyście wywiad?”
Studentki: „No, zrobiłyśmy”
PD: „A czy spytałyście czy był stolec, a jak często, a jak rzadko, a jaki miał kolor / zapach / smak, STOLEC JEST NAJWAŻNIEJSZY!!!”.
Po tej litanii pytań pomocniczych wspaniała atmosfera zniknęła jak pieniądze wpłacone do polskiego systemu opieki zdrowotnej, a ja wróciłem do szarej codzienności szpitalnych wizyt.

A jakie są Wasze doświadczenia?

PS. aaa i jeszcze miało być coś dla fanów „Ostrego dyżuru”, no to lecim:

Nie bądź chytry, podziel się linkiem

Facebook

Twitter

email